De onderstaande stukjes staan op de website: http://rrump.home.xs4all.nl/PeopleOfApeldoorn/Poa.htm
(geïnterviewde is (mede) oprichter en voorzitter van een kunstenaarscollectief van mensen uit de psychiatrie) ‘Het gaat hier over kunst dus als je daar passie voor hebt dan mag je ook je kronkel hebben, want dat brengt het mooiste product met zich mee’ Het idee om dit op te richten is eigenlijk al ontstaan toen ik zelf werd opgenomen in 2001. Ik zag toen dat er heel veel kwaliteiten zijn onder de cliënten. Maar zolang deze mensen noodgedwongen onder de hulpverlening zitten, kunnen zich zelf nog niet helemaal ontplooien. Op dat vlak houdt de psychiatrie zich soms ook een beetje in stand want daar moet ook geld verdiend worden. Mensen blijven dan soms in dat wereldje hangen. De sterken, diegenen die een beetje wil hebben, die vechten zich er wel uit, maar waar moeten die dan heen?. Er bleef in die tijd niets anders over dan een gevestigd kunstenaars collectief. Men wordt echter direct in het diepe gegooid. En de vraag is of die organisaties wel behoefte hebben aan mensen met problemen en een gebruiksaanwijzing. Zo’n acht jaar geleden zat ik met een gelijkgestemde in de cliëntenraad toen hadden we dit idee al een beetje in ons hoofd. Mede door de cliëntenraad is het een beetje in een stroomversnelling geraakt en hebben we dit een beetje opgebouwd. Toen was GGNet ook wat levendiger trouwens, en die organisatie stond helemaal achter cliënt gestuurde initiatieven. Achteraf is van die cliënt gestuurde gedachte trouwens niet veel van terecht gekomen. En voor de rest is het helaas een beetje doodgebloed, waarschijnlijk ook wel door bezuinigingen. Behalve dit project dan en onder andere ook de dierenopvang op het terrein van GGNet. Waarvan ik trouwens vind dat die dierenopvang voor cliënten een ontzettend goed project is. Men kan zijn of haar huisdier meenemen bij opname. Ik kende mensen die niet opgenomen willen worden omdat er dan geen verzorging is voor het huisdier waaraan men is gehecht. Wij zijn in beginsel gesteund door GGNet en de raad van bestuur, onder andere met de huur van ons eerste en tweede pand. Langzamerhand ging het toch een beetje wringen tussen GGNet en ons. We waren fysiek buiten het terrein, men had geen zicht op ons en we hadden onze eigen ideeën en mening en. Uiteindelijk zijn we toch uit elkaar gegroeid. Een aantal jaren geleden hebben we een eigen stichting opgericht, ook al om in eigen beheer de financiën te kunnen regelen. Dit is nu al het derde pand wat we hebben, we doen het eigenlijk gewoonweg goed. We krijgen subsidie van de gemeente, niet heel veel, maar genoeg, daarmee kunnen we de huur betalen en activiteiten doen. Voor de rest zijn we afhankelijk van vrijwilligers. We hebben nu ongeveer zeventien mensen die de administratie doen, die de schoonmaak doen, en die kunstzinnig bezig zijn. Alles wordt hier binnen de gelederen gedaan door de groep zelf. Geen hiërarchie, geen directeur geen chefjes. Soms vertrekken mensen, je hebt natuurlijk wel te maken met psychiatrie. Mensen zijn soms ook zoekende, eigenlijk hun hele leven al. Maar ik denk ook dat het heel gezond als je op een leuke manier uit elkaar gaat, daar ben ik helemaal voor, want dan is blijkbaar iemand toe aan toch meer vrijheid en dan is het goed. Voor de kleine dagelijkse problemen staan we helemaal open hier op Art Blanche. Iemand heeft wel eens een baaldag of rottigheid in zijn leven, daar zijn we gewoon voor. Wordt het heel psychiatrisch en heeft iemand echt begeleiding nodig dan gaat het op een gegeven moment soms mis. Ik heb dan wel een opleiding tot activiteiten begeleider maar hele zware gevallen kunnen we eigenlijk niet hebben. Het is ook niet goed voor de persoon zelf, die wordt er ook niet gelukkiger van, dan botst je de hele tijd. Mensen moeten wel op een bepaald punt zijn gekomen, dat ze ook denken van nou ik kan het aan. Ik heb nog wel mijn sores en ik slik nog mijn pilletjes. Ik heb dan nog wel mijn hulpverlening en een beetje een gebruiksaanwijzing maar ik geniet en ben vrij. Het gaat hier over kunst dus als je daar passie voor hebt, dan mag je ook je kronkel hebben, want dat brengt het mooiste product met zich mee.
‘De gesprekken met mijn begeleiders helpen mij enorm.
Ik zie nu ook weer positieve dingen’ Ik ben nu 30 jaar en heb nu anderhalf jaar ambulante begeleiding. Vier jaar geleden is mijn moeder overleden en sinds die tijd heb ik erg veel moeite positief te denken. Ik woon in een flatje in Orden en mijn vader en mijn broer wonen in de buurt. Ik heb wel eens ruzie met ze gehad. Mijn begeleiders hebben mij toen geholpen met ze te praten. Die begeleiders beteken heel veel voor mij. Als ik niet lekker in mijn vel zit dan zorgen ze er voor dat ik er weer bovenop kom. Ik heb een hond en een konijn die ik goed verzorg. Ook mijn eigen flatje maak ik zelf schoon, ik ben de hele dag aan het poetsen om het maar netjes te houden. Ik werk nu een halfjaar bij Art Blanche, ik schilder en teken daar. Het zijn daar fijne collega’s die mij begrijpen. Voor de gezelligheid ga ik ook wekelijks naar het Vogelnest. Waar ik trots op ben is dat ik nu schuldenvrij ben. Mijn broer en schoonzus hebben mij daarbij geholpen en ik ben ze daar erg dankbaar voor. Soms heb ik een terugval met angstaanvallen. Maar stapje voor stapje komt het van zelf wel goed, hoop ik. Misschien ben ik nog te veel met het rouwproces bezig. De begeleiding leert mij hoe ik kan omgaan met mijn problemen en het rouwproces. Ze gaan overal met me mee naar toe, zoals het ziekenhuis, van alles eigenlijk. Ik vind het niet erg dat dit openbaar wordt, dan zien andere mensen dat het iedereen kan gebeuren.